Op 21 mei was het dan zo ver. Mijn eerste Pop-up restaurant samen met mijn schoonzus Katja.
Hoe het begon:
Ik wist altijd één ding zeker. Ik wil profvoetballer worden. Alles deed ik er voor en alles heb ik er voor gelaten. Ik heb vele successen gekend, maar ook tegenslagen. Van persoonlijke – en sportieve aard. Maar ik heb bereikt wat ik wilde bereiken. Nadat ik al een tijdje aanvoelde dat het tijd was om iets anders te doen in het leven, heb ik nog een aantal jaar zonder die passie doorgespeeld. Voor de toeschouwer presteerde ik hetzelfde, maar van binnen was het allang niet meer het vuur dat ik kende.
De tijd was eindelijk daar, ik kon de stap nemen. Ik stop er mee.
Nu stond niets mij meer in de weg om al die andere dromen achterna te gaan. Want mijn ‘voetbalexcuus’ is weg.
Nieuwe passies
Ik vond al snel nieuw passies. Voeding en reizen.
Op één van die reizen met mijn maatje Alex waren we begonnen aan een wandeling op een klein Eiland in Griekenland.. We vroegen aan de lokale bewoners waar het centrum was.
Die bleek achter die ene berg te zijn. “Kunnen we dat ook lopend bereiken?” Ze lachten ons letterlijk uit en vertelde ons dat het een aardige wandeling was van een uur of misschien wel twee.
Dat zou ons best lukken. We hebben beiden immers al voor meer kilometers gestaan.
gelukkig was het pad volgens die mensen wel goed aangegeven.
Nadat we een half uur onderweg waren, besloten we aan de dorp bewoners te vragen hoe ver het nog was. Minimaal een uur, zeiden ze.
Even verderop ging het mis. Onze hike van 1.5 uur werd ineens een hike van minimaal 3 uur.
We zagen een rood bordje over het hoofd en kwamen in de meest veemde situaties terecht. Dat verhaal bewaar ik voor een andere keer. Waar het nu om gaat, wat doe je als je verdwaald bent en je wandeling duurt een stuk langer dan gedacht?
Je kan chagrijnig zijn, balen, boos worden, gaan zingen of gaan dromen. Dromen kun je alleen doen of je doet het samen met je reismaatje.
De droom
Hier ontstond de droom voor een eigen cafe. Ergens in Calafornia op een hoge berg aan het strand. Elk detail werd besproken, je kan het zo gek niet benoemen of ons cafe/ restaurant had het.
Nu is het zo dat wanneer ik droom en ze hardop uitspreek, er een innerlijke ‘strijd’ in mij is die de droom ook werkelijkheid wil maken.
De pop-up droom is geboren en wel in Griekenland op een klein relatief onbekend eilandje.
Een aantal weken daarna had ik een zelfde soort droomgesprek met mijn schoonzus. Ook hier gingen het van ‘kwaad tot erger’. Maar ook nu was ik er heel serieus over.
Vanaf dat moment tot nu, stond bijna alles wat ik deed in het teken van oa die droom (Ja want echt, ik heb er nog veel meer)
Ik ben voedingscursussen gaan volgen, deelgenomen aan kookworkshops, ik ben thuis steeds meer zelf recepten gaan bedenken, een website gebouwd, een bedrijfsnaampje bedacht en nog veel meer.
Begin dit jaar trok een winkel in Amsterdam mijn aandacht. Een cadeauwinkel met daarboven een klein restaurantje. Een pop-up concept was daar aan de gang. Uit nieuwsgierigheid en zonder erbij na te denken vroeg ik of iedereen dat zomaar kon doen, ook zonder ervaring. Het antwoord was: JA!
Na wat kleine details te hebben besproken, kwam ik vol energie thuis en vertelde het mijn schoonzusje. Ik had een ingang om eens met z’n tweetjes onze droom in het klein uit te gaan proberen.
Helaas bleek een aantal maanden later dat het voor ons niet haalbaar was om het in dit winkeltje in Amsterdam te doen. Het toeval wilde echter dat mijn schoonzus net van baan was gewisseld en nu werkte in een restaurant in de bediening. Haar baas “De vergulde eend” aarzelde geen moment en gaf ons een nieuw platform om onze mini-droom toch uit te laten komen.
Paleo Tapas
Over het concept waren we het gelukkig snel eens.
Paleo Tapas.
Ook dit is een onderdeel van mijn droom. Zo veel mogelijk mensen kennis laten maken met mijn manier van eten. Geen dieet, maar levenswijze. Hoe lekker kan eten zijn en daarna nog vol energie zitten omdat je niet gevuld bent, maar gevoed.
Dit alles is gelukt, met succes gelukt. De opkomst was super en iedereen was enthousiast.
Voor 1 dag waren we even echte chefkoks en het feit dat iedereen zo blij en tevreden naar huis ging, mag ik wel zeggen dat ik super trots ben dat we dat direct al met een eerste keer hebben weten te bereiken.
Zijn de dromen nu klaar?
Nee, bij lange na niet.
Ik loop in gedachten nog steeds op dat pad in Griekenland en verdwaal steeds een beetje meer. Maar dit (ver) dwalen bevalt me wel.
Vind ik ooit de weg? Misschien niet, maar wat geniet ik van het wandelen zelf.
Geef een reactie